Eigenlijk zou hij een vriendje meebrengen maar dat vriendje bleek er uiteindelijk toch niet te zijn.

Oei, voor het eerst zover van huis en ook nog helemaal alleen. Een zware opgave voor een kereltje van 6 jaar.

De eerste dag is besteed aan het verkennen van de boerderij. Met een serieuze blik in zijn ogen liep Mustafa deur in en deur uit, steeds op een andere manier, via de stal, via het voorhuis, via het achterhuis, via de achterdeur……

Aan het eind van de dag kende hij zijn weg op zijn duimpje, durfde hij met onze grote hond te spelen en kwam er af en toe een glimlach op zijn strakke toet.

Met de verwachting dat het naar bed gaan ook een zwaar moment zou worden hebben we dat maar wat uitgesteld.

“ Zin om nog even met mij de honden uit te laten?”

Jaaaah, daar fleurde Mustafa onverwachts van op. Hij rende naar zijn tas, haalde zijn portemonnee eruit en stapte achter mij aan.

Portemonnee????

Ja, moest mee.

Tot mijn verbazing wilde hij niet naast me lopen, consequent bleef hij een stap achter mij.

Ik probeerde wat trucjes. “ Wil jij de bal voor de hond weggooien?”

“ Nee, hoeft niet”

“ Zullen we wedstrijdje doen met de honden?”

“ Nee, doe maar niet”

“ Zullen we samen hinkelen?”

“ Nee…..”

Oke, als niet, dan niet.

Stilte……

“ Zijn hier ook winkels?”

“ Winkels, nee die zijn hier niet” Het praatte wat moeilijk, zo achter elkaar. Ik hoorde zijn stem maar moest zijn uitdrukking er bij bedenken. Desondanks voelde ik zijn teleurstelling.

Geen winkels???!

De portemonnee werd opeens duidelijk. Had hij eindelijk geld, geld wat hij van zijn moeder gekregen had om snoep te kopen. Thuis mocht hij dat nooit. Hoewel er een snoepwinkel tegenover zijn flat was had hij nooit geld. De enige keer dat hij iets uit de snoepwinkel kreeg was als hij jarig was. Als je jarig was kreeg je altijd iets van de snoepbaas. Een grote zak met heeeeel veel snoep. Maar zelf kopen? Nee daar was nooit geld voor. Nu wel, nu had hij een hele euro,. Een hele euro, net nu er geen winkels waren.

Een diepe zucht achter mij kondigde het eind aan van zijn verhaal.

Stilte…….

“ Dus hier zijn geen winkel, helemaal geen?”

“ Nee, helaas, hier is geen winkel”

“ En bij jou woont oog geen vriendje?” “ Nee, jammer he, ook geen vriendje”

Sommige dingen zijn zoals ze zijn, ik besloot het maar niet mooier te maken dan het was.

Stilte…….

Zucht…

Stilte…

Twee stappen later hoorde ik Mustafa versnellen. Nog twee passen later liep hij naast me.

“ Als ik volgend jaar weer op vakantie mag……..en als ik dan zelf mag kiezen naar wie ik ga……dan kies ik jou!”

“ Goed?”

“ Ja, top!”

Hard lachend rende hij van me weg, hinkelend, rennend, struikelend, ballen gooiend…….

Dat we twee dagen later een onverwacht extra logeetje kregen wist hij toen nog niet. Dat het zijn grote vriend zou worden al helemaal niet. De weken vlogen voorbij. Glunderend heeft hij de laatste dag het geld weer in zijn koffer gestopt. Dat hij naar huis terugmoest vond hij niet makkelijk maar het vooruitzicht van de snoepwinkel en een hele euro maakte veel goed.

Mustafa! Een kereltje wat al heel wat meegemaakt had in zijn jonge leven. Maar als er iemand was die je een wijze les kon leren was het Mustafa wel: “Neem het leven zoals het is, het is niet anders, dus maak er iets moois van” Mustafa kon dat als geen ander.